Gehaald

Hallo,

Nou nu we weer een berichtje kunnen typen kunnen jullie ook wel raden dat onze blauwe parel het gered heeft door de outback. Geen enkel probleem. We zijn eindelijk weer uit het stof en gaan zo door het nachtleven van adelaide in. Hier hebben ze nu een festival die gisteren van start is gegaan. De opening is gedaan door een optreden van dezelfde mensen die turijn hebben geopend. Was erg mooi.

Verder echt veel beleefd in de outback, eigenlijk te veel om op te noemen. Ik had zelfs het zinnetje bedacht: "In 1 woord, onbeschrijvelijk". zodat ik niet zo'n lang verhaaltje hoef te typen. Maar ik stel jullie niet teleur, ik ga het gewoon proberen. Alhoewel, de auteur zich wel de rechten voorbehoud om bepaalde stukken gecensureerd te plaatsen en zich niet aansprakelijk steld voor misplaatste en/of gebrekkige stukken.

Vanuit alice springs, wat overigens voor een confrontatie betekende met de zuipende en schreeuwende (nee het volgende woord is geen jeugd) aboriginals. Die lui zitten gewoon ergens op straat en schreeuwen een beetje tegen elkaar en drinken gewoon bier, je zou ze ook studenten kunnen noemen, alhoewel deze mensen toch ietsje minder intelectueel onderbouwd zijn, naar wij dachten. Maar meteen door na alice springs naar de grote steen van australie, de steen der stenen. De steen die iedereen kent, het kenmerk van australie. Volgens de lonely planet dan want ik wist niet eens van zijn bestaan voordat bas erover begon dat hij hem perse moest zien. Nou om de volgende 3 bezienswaardigheden te zien moesten we wel een magere 1000 kilometer extra rijden. Maar dat is in een land van extremen eigenlijk maar een peuleschil. Helemaal als je bedenkt dat het vertrouwen per gereden kilometer alleen maar toe kan nemen in onze wagen. Dus hoe meer gereden kilometers hoe meer vertrouwen. Conclusie: meer kilometers maken :)

Daar aangekomen eerst maar naar de olga's. Een grote hoop met nog grotere stenen. Echt super mooi, kwamen daar precies goed aan. Hele dag een beetje bewolkt, komen we bij die stenen aan, wat denk je... opgelkaard. Dus super mooie kleuren en nog meer vliegen. Owh dat had ik nog niet verteld. in de outback heb je dus een beetje last van vliegen. Een beetje, ik dacht het niet, jemig wat een krengen. Ze gaan waar het zelfs het bloed niet kruipen kan. In je neus, oren, mond en bijna alle ander ingangen op je gezicht. Kriebelen, bah. Dus wij toch maar vliegennetjes gekocht voor over je gezicht...hehe... opluchting. Verder is er 1 voordeel van die beesten, ze zijn weg als de zon onder is, dus wij pakten onze rust na zonsondergang. s'Avonds op de terug weg van de olga's naar onze camping nog weer wilde kamelen gespot, echt super!

Volgende morgen vroeg ons bed uit, zonsopgang bij de uluru (dat is dus die hele grote bekende steen). Nou ik moet ook wel zeggen dat het heel erg mooi was. s' Middags door naar king canyon. Jaja een canyon (kloof). Ook weer heel erg mooi. Zie de foto's die per 1 april ergens ter inzage liggen voor een ieder die geinteresseerd is! Volgende dag weer richting beneden. We willen een mijn stadje aandoen maar daar komen we nog niet aantoe. De volgende dag dus verder naar mijnstadje genaamd: Coober pedy. Dat is aboriginals voor: "witte mensen die onder de grond wonen". Dit is een stadje in het midden van de woestijn, lekker droog en dan hebben ze daar ook nog opal gevonden. Dat is een zeer zeldzame steen met veel kleuren. Maar het probleem is dat ie dus erg diep onder de grond zit en er dus gemijnd moet worden. Omdat deze steen bijna alleen maar in australie gevonden word (95%) zijn de mensen dus zeer inventief als het erop aan komt om apparatuur te ontwikkelen, erg grappig om te zien dat iedereen machines heeft gemaakt van bussen en pick up trucks. Daar ook onder de grond gekampeerd, haha. heerlijk geen vliegen onder de grond en een zeer aangename temperatuur. Volgende morgen wederom vroeg eruit om ons avontuur en missie (aantal dagen achter elkaar er vroeg uit om zonsopgang te zien) voort te zetten in een positief stijgende lijn. Dus op naar de breakaways met de wagen, lekker grindpaadje voor 70 kilometer, wel meteen de mooiste zonsopgang van heel mijn leven gezien (ja dat is misschien niet zo'n heel erg goed referentie punt ik weet het). Vanuit de breakaways koers gezet richting Crocodille harry. Jemig wat een kerel en wat een huis. Leeft ook in een grot en is dus een soort icoon. Alhoewel de lokale bevolking hem een beetje zielig vind vinden de toeristen hem juist leuker. Is dus vroeger (hij is nu in zijn tachtiger jaren) een krokodillen vanger en rokkenjager geweest. Zoveel bh's en slipjes van vrouwen heb je nog nooit gezien in 1 grot. Men zegt dat ie meer dan 2000 vrouwen heeft gehad. Verder lijkt ie nu redelijk op zijn retour te zijn. Vergelijking met zijn foto's is het nu een mager en tenger mannetje. We hebben hem even mogen ontmoeten! Daarna meteen doorgereden want we wouden weer even onder de beschaafde wereld zijn. Dus op naar port augusta, het knooppunt en grens met woestijn-geen woestijn, beschaving- geen beschaving. Van daaruit de volgende dag richting adelaide getourd waar we dus nu vertoeven.

Definitief de Standard bush wave achter ons gelaten (de groet in de outback naar mede motorists). Wel een aantal uitbreiding van de bush wave rijker. Dus met een verijkte geest en kennis gaan we ons weer super vermaken aan de zuidkust van australie. Het vertrouwen in de wagen kan niet groter zijn dan dat het nu is dus dat komt ook helemaal goed.

Voor nu moet ik helaas vertellen dat ik aan het einde ben gekomen aan wederom een nieuw verhaaltje van Tubbe en Lilly: In de woestijn.

Groeten en tot snel, 30 maart ben ik terug in het land van de kouwe kikkers en vlakke landschappen, met een hele hoop mooie plaatjes rijker.