Skien op een vulkaan... Mt Ruapehu... Wauw...

Hallo Allemaal,

Nu is het dan toch eindelijk allemaal gelukt... de beloftes zijn uitgekomen en ik kan weer verder met mijn, gezien de omstandigheden, gewone leven! Er zijn wel te verstaan 2 beloftes uitgekomen en zoals jullie onderhand wel van mij gewend zijn ga ik die eens uitgebreid aan het licht brengen, waarmee ik wil bereiken dat ik jullie er ook een beetje mee kan verlichten... :d

Ten eerste had ik in mijn vorige berichtje (ja... die van vorige week dus) genoemd dat mijn spulletjes nog steeds niet binnen waren. Wat wil nou het toeval, nadat ik de knop "plaats bericht" had gedrukt hier in het administrator gedeelte van mijn site (jaja... ik ben gewoon een administrator van een zeer gewaardeerde site...) kreeg ik een mailtje van het secretariaat hier op de uni dat er een pakketje van Max Tarr was geariveerd. Nou ik vol goede moed en zeer verheugd, zoals wanneer sinterklaas op de deurbel drukt op 5 december daar kan je het beste mee vergelijken, op naar het secretariaat. Daar aangekomen staat er dus ook werkelijk een pakketje met mijn naam erop (het lijkt echt sinterklaas, met de uitzondering dat ik nu wel wist wat er in het pakketje zou zitten). Met een grote glimlach op mijn gezicht verlaat ik het gebouw en loop ons kantoortje binnen direct door naar de phd'ers die er ook zitten. Dit omdat ik dit heugelijke moment niet graag in me eentje zou willen meemaken. Jahoor.. pakketje is profesioneel met een schroevedraaier opengemaakt.. en wat denk je... zelfs ik was zeer verrast, van verbazing viel mijn mond open. Het was het verkeerde, dit had ik niet besteld, hoe durven ze... mij een beetje te belazeren. Maar gelukkig kwam ik tot bedaren en na een uur tot de conclusie gekomen dat er echt niks anders op zat dan deze transducers (apparaatje die een luchtdruk, bijv van een compressor, om kan zetten in een volt signaal zodat ik het kan meten met de computer) te gebruiken. Meteen weer op naar de workshop om mijn nieuwe spulletjes op mijn bord te schroeven en aan de gang te gaan om mijn theorien eens keihard te gaan onderbouwen met resultaten. Het word tijd om te meten... door omstandigheden zal dit pas worden uitgevoerd op woensdag, donderdag en nog een heel klein beetje op vrijdag. Al met al om een lang verhaal kort te maken... ik zit nog steeds redelijk op schema. Ik zal over een maand mijn verslag redelijk af moeten hebben en het eens naar wageningen sturen. Dan heb ik nog 2 weken om het af te ronden en dan begint het grote avontuur waar ik zo ontzettend naar uitkijk.

Als jullie een beetje goed op de foto's letten kunnen jullie ook merken dat ik een make over heb gehad... deze make over is mede mogelijk gemaakt door Tom zijn tondeuse. Ik moet zeggen dat het me wel bevalt. Mijn huisgenote, Denbigh, heeft het geprobeerd er allemaal af te halen, maar omdat er te veel op zat wou het niet echt met de tondeuse. Eerst met de schaar, nou waar komt ze mee aanzetten, zo'n mini schaartje. En dit allemaal gebeurde zo'n 3 kwartier voordat we werden opgehaald om weer een balletje te trappen. Dus er was ook nog eens haast bij. Hannah kwam ons ophalen voor het voetbal en was meteen een welkome kracht om mij van me haardos te ontdoen. Nog nooit eerder 2 (dan wel veredeld, maar toch) kapsters die tegelijk met mijn haar bezig zijn gehad. Uiteindelijk zag het er allemaal nog best wel redelijk uit. Helaas hebben we wederom de wedstrijd moeten verliezen en daar kon zelfs een doorgewinterde voetballer uit nederland niks tegen doen, alhoewel mijn teamgenoten graag anders zouden willen geloven, haha.

En dan word het nu tijd voor een kleine update van de kleine reisjes die ik onderneem. Dit weekend hadden we (Tom, Eline en ik) als bestemming: Mount Ruapehu. Deze vulkaan ligt centraal op het noordereiland en is zo'n 2 en een half uur rijden van palmerston north. De laatste keer dat deze vulkaan tot leven is gekomen is in 1995 geweest. Hij heeft een cycles van 10 jaar... en jullie weten wat voor jaar het nu is. Met een eenvoudige rekensom moet hij dus binnen nu en een jaar nog een keer tot leven komen. Het is dan ook op eigen risico om de berg op te gaan. haha... Maar maak jullie geen zorgen... we stonden op skies en konden dus binnen no-time beneden zijn. Deze vulkaan stijgt op uit het platte landschap om zich heen. Samen met Mount Tongariro en Mount Ngauruhoe vormen ze de drie bergen die het centrale noordereiland tekenen. Op een heldere dag heb je een super mooi uitzicht op alles om je heen. De berg is 2700 meter hoog. Helaas hadden wij niet een super heldere dag (onder de wolken dan), gelukkig klaarde het in de middag wel iets op. Maar we waren dus op vrijdag avond om 9 uur aangekomen in ons hutje. Om weer een goed voorbeeld te geven van de gastvrijheid en de gemoedelijkheid van de mensen hier. Toen wij aankwamen bij het hostel waar ik geboekt had hing er een briefje op de deur. "Voor degenen die laat arriveren zit de sleutel in de deur. Maak gebruik van alles wat je nodig hebt en ik zie jullie morgenochtend (vertalings fouten voorbehouden)." Nou, dat is toch geweldig. De volgende ochtend wij vol goede moed de berg op met onze super de luxe wagen. Snel onze spullen gehuurd en huppekee op in de skilift. Nog niet zoveel sneeuw.. maar eenmaal aan de top van de eerste lift... konden we gewoon skiend naar de volgende lift... hup... die weer in ... en jahoor.. we kwamen boven de wolken uit... wat is dat toch geweldig.. boven de wolken. Lekker skien de hele dag, s'morgens was het nog een beetje ijzig maar gelukkig deed de zon haar werk en s'middags ontdooide het gelukkig allemaal wat en de sneeuw werd heerlijk om op te skien. Redelijk veel zon gehad en s'middags klaarde het zelfs een beetje op... zie de foto's. Maar helaas zat er ook een mineur kant aan dit geweldige tripje die weer eens onderstreept dat skien toch echt wel 1 van mijn passies is...

Dan de mineur kant van het verhaal is dat we op weg naar boven in de eerste lift... aan elkaar de vraag stelden: wie heeft er zonnebrand op gesmeerd. Jullie kunnen vast wel raden dat het een negatief antwoord van ons alledrie was. Dus zodra we s'middags bij de auto terugkwamen, meteen ingesmeerd met vochtinbrengende lotion. s'avonds meteen naar de supermarkt om nog wat aftersun te halen en hopen op een goede afloop... wat volgde, een onrustige nacht. De volgende morgen kon ik mijn gezicht nog niet eens aanraken of al mijn zenuwen kwamen in actie om mijn brein te melden dat ik heel erg snel die vingers daar weg moest halen. Op advies van Denbigh naar de apotheek gescheurd (dat is het mooie van onder andere nieuw zeeland, alle winkels zijn op zondag gewoon open). Bij eline en tom was het nogal wat erger dan bij mij, dus we konden lekker smeren met zijn allen. Gisteren dus maar niet buiten geweest. Vandaag gaat het met mij alweer stukken beter, ik kan mijn gezicht gewoon nog aanraken en zie er niet zo afschrikwekkend meer uit. Helaas moet ik wel vermelden dat Tom en Eline er een stuk slechter aan toe zijn, zij zijn vandaag naar de dokter en gaan dus ook niet naar de uni. Bij mij valt het al niet meer zo op gelukkig, en mag mij dus gelukkig prijzen dat het zeer meevalt. De laatste foto is genomen op zaterdag avond.. de avond voor alle ellende begon. Maar ik heb dan weer een instelling van: Nou nu je weet dat het zo kan zijn weet je weer hoe blij je moet zijn als je helemaal gezond bent en je niks overkomt. Dat vergeet je meestal als je helemaal gezond bent, hoe goed je het dan hebt. Nou dat is weer genoeg psychologisch gebabbel voor deze week, ik ga maar weer eens echt wat doen.

Krijg zo zijdelings een beetje te horen dat het met iedereen goed gaat en jullie je allemaal wel kunnen vermaken, super! leuk om te horen en tot mijn volgende verhaal, die omstreeks dezelfde tijd en dezelfde plaats zal worden geplaatst! Om alvast even in de stemming te komen hier komt ie dan:

Tabee KiwiSint en KiwiPiet.